Het speelt al een paar weken door m’n hoofd, de vraag “wat is liefde”?
Deze ochtend zit ik in de auto op weg naar mn danssessie, en ineens borrelt er in me op “ik-ben-doodsbang-voor-liefde”. Ik schrik ervan.
Ben ik zo bang voor iets waarvan ik niet eens weet wat het is?

Even later op de dansvloer voel ik me kwetsbaar, en begin een ontdekkingstocht naar liefde, liefde voor mij, liefde voor deze dappere meid. Dapper dat ik hier ben.
Ik dans me door mijn lijf. Ik ken liefde, ja, liefde voor buiten mij. Ik heb toch zoveel lief? Mensen, bomen, dieren, de zon en de aarde…
Maar is dat liefde? Is dat liefde als ik dat lief niet voor mijn binnen voel?
Ik roep m’n zusjes aan. Vergeet mij niet! Ik ben nog hier, en het is hier anders, weet je nog wel?! Ze zijn er bij, vrolijk en heel. Ja, die liefde ken ik wel. Ja, die liefde kennen we. Die liefde van licht en lief en sterrenzon.

Op aarde is het anders. Voelt het anders.  En nu, nu ga ik dat leren hier, met mijn lijf, in mijn lijf. Ik ga het ontdekken, ik ga liefde.
Van licht en lief en sterrenzon op aarde. Zodat ik het kan laten zien aan iedereen, hoe mooi de liefde, liefde van licht en lief en sterrenzon.

Dansen, dansen, dansen…

Ik zit met mijn moeder bij de huisarts en luister naar haar als ze de dokter vertelt over haar eenzaamheid. Ze heeft mij er al vaker over verteld, maar nu ik er als voyeur bij zit, komt het nog dieper binnen bij mij. Mijn moeder heeft altijd een kleine kring om zich heen gehad, en sinds haar beste maatjes zijn overleden, heeft ze buiten familie om, eigenlijk niemand meer om haar verhaal te delen.

Ik ben al langer geraakt door haar eenzaamheid, en wil het oplossen. Ik zoek een vriendin voor mijn moeder. Dat lukt me niet.

Als mantelzorger van mijn moeder, begin ik me af te vragen wat dat eigenlijk betekent. Wat is een mantelzorger? Wie ben ik als mantelzorger?

Ik kom tot de conclusie dat ik er voor haar ben, om haar leven te ondersteunen, waar mogelijk makkelijker te maken, en daarnaast mijn rol als kind niet te vergeten. Ik ga niet oplossen wat haar zelf in het leven niet gelukt is. Ik kàn niet oplossen wat haar zelf in het leven niet gelukt is. Dit is haar pad, en ik mag er voor haar zijn.  

Alles wat je in het leven tegenkomt is een spiegel van jezelf. Dat is hoe ik kijk. Niet eerder bewust van mijn eigen eenzaamheid begin ik die nu door mijn moeder steeds indringender te ervaren. Ik kan beter een vriendin voor mezelf zoeken! Diezelfde week krijg ik van 3 verschillende vriendinnen, die ik lang niet gezien heb, een berichtje. Hoe mooi!

Nee, dit gevoel van eenzaamheid bij mij zit hem niet in gebrek aan vriendschappen en contacten. Het gaat veel dieper dan dat.

Vriendschappen zijn voor mij om te delen en te leren, samen te lachen en te dragen. Soms houden ze me misschien wel weg van dat gevoel van eenzaamheid.

Ik denk terug aan Janny, de vrouw bij wie ik nauw betrokken was in de laatste fase van haar leven. De dag voor ze overging zei ze dat ze nog één hobbel te nemen had. Ze wist niet wat het was, maar wel dat zij die zelf moest nemen. In haar laatste uren mocht ik naast haar bed zitten, terwijl zij haar laatste hobbel aan het nemen was.

Daar zit voor mij ‘eenzaam’. In die hobbel. Op weg naar dat schitterende stuk al-een. Daar waar de liefde is. Daar waar het licht is. Het licht waar ik een splinter van ben. En jij. En jij. En jij.

Oh hoe groots als ik me dat in een fractie van een seconde realiseer! Daar wil ik niet bij. Daar kan ik niet bij. Of soms toch wel? In een meditatie. Of zittend tegen een oude wijze boom. Of als ik mijn zusjes tegenkom, als ik even daar bij hen mag zijn.

Maar ik ben hier. Mijn grootste hobbel nog te nemen. Niet om te gaan, maar om los te laten. Loslaten, de angst voor de liefde, de angst voor dat schitterende licht.

Te weten dat ik dat ben. En jij. En jij. En jij.