In 2010 was ik in Kaapstad Zuid Afrika. Ik bezocht daar de gevangenis op Robben Island, waar Nelson Mandela zo lang heeft vastgezeten. Daar te zijn was al indrukwekkend, in zijn cel te staan onbeschrijfelijk. Ik werd rond geleid door een man, die daar in diezelfde tijd ook gevangene was. Hij vertelde ons dat zowel de gevangenen als de bewakers na de vrijlating daar zijn blijven wonen. Het idee daarachter was, dat beide partijen slachtoffer waren van apartheid, en hoe mooi om elkaar te vergeven en samen te leven. Ik was toen perplex, en vroeg de man of dat niet ongelofelijk moeilijk was geweest.

Dat was het… ziekmakend moeilijk…

Zo bijzonder mooi, dat ze het wel gedaan hebben.

Ik probeer de beelden van de laatste 10 minuten van het leven van George Floyd niet te zien. Ik heb zo’n last van die beelden op mijn netvlies. Ik heb nauwelijks filter om er tussen te zetten. En wat kan ik met die beelden? Het maakt me geregeld boos, dat afschuwelijke beelden zo vaak herhaald worden, en ik daarmee lastig gevallen word.

Als spiritueel leraar Mooji in een filmpje de laatste 10 minuten van het leven van George Floyd beeldend onder woorden brengt, kan ik er niet onderuit, en realiseer ik me, dat het juist de bedoeling is, om zoveel mogelijk binnen te laten komen van deze afschuwelijke gebeurtenis. Hoe gruwelijk ook, hoeveel pijn het ook doet. Door er naar te kijken, echt te kijken, echt te zien, doe ik recht aan de stervende man, en al het leed dat in hem samenkomt in die laatste 10 minuten op beeld. Leed van zolang racisme, zo lang onderscheid, zo lang oordelen, zolang vernedering, zolang niet mogen zijn wie je bent, nu samengebald in de laatste 10 minuten van deze man.

Ik probeer er naar te kijken, echt te kijken, echt te zien, voor zover het me lukt.

Ik leid de beelden door mijn hart, waardoor er licht op kan komen, en ik bedank deze man, de man die zijn leven heeft gegeven, waarmee hij ons allemaal duidelijk maakt dat de grens niet verder meer opgerekt kan worden.

Ik bedank hen die de beelden hebben gemaakt. Omdat ook zij hun levens hebben gegeven, door er bij te staan, en getuige te zijn van deze 10 minuten. Ik hoop dat ze de slaap weer kunnen vatten, de beelden keer op keer langs hun hart kunnen leiden, erop kunnen vertrouwen dat deze 10 minuten de wereld zullen veranderen en niet voor niets zijn geweest.

En ik bid voor de mannen in uniform ter plaatse. Dat hun angsten oplossen. En dat zij, en de nabestaanden, en wij allemaal de beelden keer op keer door ons hart kunnen leiden.

Een immense opgave. Maar de liefde is groots. Laten we elkaar daarbij helpen. Zoals toen op Robin Island. Zoals op 1 juni op de Dam. Bijzonder dat zovelen de liefde boven de angst voor het coronavirus hebben laten klinken.

Hoe lang bestaat het racisme virus al en hoeveel mensenlevens heeft dat gekost, vraag ik me af…

Ik ben perplex om op tv en social media te zien, dat de angst voor het coronavirus blijkbaar toch ook zo groot is, dat zoveel mensen vooral bezig zijn met het functioneren en onderuithalen van de burgemeester van Amsterdam…

Of zijn al die mensen, net als ik, bang. Bang om de beelden te kijken, echt te kijken, bang om echt te zien.