Een half jaar geleden kreeg ik een lied toegestuurd van een vriendin. Het lied dat de dochter van Liesbeth List, Elisah, op de begrafenis van haar moeder zong.

Ik heb het zeker wel 100 keer achter elkaar afgespeeld, en kon niet meer stoppen met huilen. Tranen en nog meer tranen, zoveel tranen die allemaal stuk voor stuk gehuild wilde worden.

Het is ruim 20 jaar geleden dat mijn zus Barbara overleed. Voor mij gebeurde het ondenkbare, het onvoorstelbare, het onbegrijpelijke, ongrijpbare. Mijn zus, ogenschijnlijk gezond, zij die net een dochtertje had waar ze zo lang naar had uitgekeken, zij die zo graag wilde leven… zij wel.

Oud verdriet, nieuwe lagen. Veel herinneringen, aan Barbara, aan die tijd, aan alles daarmee verbonden. Alsof ik destijds nog niet alles eruit had gehuild, deed ik dat nu.

Kort geleden is er het bericht dat mijn andere zus ziek is. Erg ziek. Het is onwerkelijk. Sterke vrouw, stralend bruin hoofd van het zeilen, eindelijk haar leven weer op de rit na een pijnlijke scheiding, zin in de nieuwe fase van haar leven. Ziek.

Weer komt het lied van Elisah voorbij, en weer komen de tranen. Dit keer komen er veel oudere herinneringen boven, van hoe het eens begon. Hoe we met 4 spelende kids aan tafel zaten. Nog geen idee…

Vandaag komt het lied voor een 3^e maal langs, ik luister en weer komen de tranen. Dit keer weet ik niet waarom ik huil.

…ik moet het zingen…ik moet het lied zingen…ik moet het lied zingen… En dwars door tranen heen zing ik het lied voor het eerst zelf, en een 2^e keer, en een 3^e keer, en…

Ik zing net zo vaak, net zo lang, achter elkaar door, eerst in de schuur en daarna in het bos, totdat ik geen stem meer over heb. Als ik aan het eind van de dag thuis zit, met een rauwe keel, zonder stem, dringt het tot me door… Ik neem afscheid van mezelf.

Afscheid van een Andrea waar ik al die jaren zo aan gewend was, die ik zo goed kende, waar ik me zo vertrouwd mee voelde, haar angsten, haar facades, haar twijfels, haar verschuilen, haar grapjes, haar vastbijten, haar onzekerheden, haar gewoontes, haar zwaarte en haar lichtheid…”Vandaag begraaf ik jou in mij ”

Blijkbaar is er een andere Andrea wakker aan ’t worden, en het lijkt erop dat ze klaar is om het stokje over te nemen…

Wisseling van de wacht ♥