“Als je je zorgen om iemand maakt, ontneem je diegene zijn of haar kracht”. Een mooie uitspraak waar ik af en toe dankbaar gebruik van maak. Ook nu, in een periode waarin mijn moeder leeft met de diagnose alzheimer-dementie. Het is een zoeken met elkaar naar nieuwe mogelijkheden binnen onbekende uitdagingen, elke dag weer anders. Een bijzondere wandeling van moment naar moment, langs praktische zaken, een verdwaalde taal, de slappe lach, verdwenen herinneringen, gebroken lijntjes en nieuwe emoties. Van een heerlijke dag samen, naar de leegte die het daarna achterlaat…

In gedachte die leegte. En mijn moeder. En mijzelf. Wat toch, met die leegte?

In die leegte voel ik het grote verdriet. Het verdriet van mijn moeder, en haar eenzaamheid. Haar pijn en haar afhankelijkheid.

Ik voel haar flink zijn, haar wijsheid, haar zelfstandigheid. Ik voel haar handigheid om zichzelf weg te cijferen, zichzelf ondergeschikt te maken, en haar kracht de wereld op haar schouders te nemen.

Ik voel het. Ik herken het. Ik ken het. Want ik ben haar. Mijn moeder mijn kind, mijn moeder mijn spiegel.

Ik ga zitten en ik schrijf. Schrijf over haar verdriet, het blijkt het mijne. Ik schrijf over haar eenzaamheid, en ik vind hem in mezelf. Ik voel haar pijn. In mijn lijf. Haar afhankelijkheid, haar kind-zijn, ben ik zelf.

Ik ben haar flink-zijn, ik ben haar wijsheid. Mijn zelfstandigheid de hare. Net zo onzichtbaar. Ik ben haar schouders waarop ik sta.

Ik zou mijn moeder willen koesteren als mijn eigen kind. Haar willen beschermen, behoeden voor een boze wereld. Ik wil niets liever dan haar verzorgen en gelukkig zien.

Het doet zeer, als ik besef dat ik mag leren mezelf te koesteren als mijn eigen kind. Mijzelf nog krachtiger te maken, zodat er geen bescherming nodig is. Het schuurt met tranen als ik schrijf, dat ik zelf gelukkig mag zijn.

Het lucht op, even met mijn moeder te zitten. Er ontstaat weer nieuwe ruimte. Bij mij. En ik vertrouw erop, aan de andere kant van de lijn ook bij haar.

“Als je je zorgen om iemand maakt, ontneem je diegene zijn of haar kracht”. Zo ontzettend krachtig zijn wij allebei 🙂

Ja, ik geloof in de nieuwe wereld. Weet eigenlijk dat ie er komt ☺. Een wereld waarin de liefde regeert. En waar liefde regeert, is geen plaats voor angst. Zonder angst, geen controle en geen macht. Ga der maar aan staan!

Dat is alleen mogelijk als alles aan het licht komt. Geen pruttelende etterende wonden, geen geheimen, geen manipulatie en geen onrecht.

Oh wat hebben we dan nog veel los te laten! Wat heb ik dan nog veel los te laten…

Deze tijd zie ik als een grote schoonmaak van de aarde en onszelf. Zodat we de aarde weer gaan zien als iemand die gezien wil worden. Net zoals jij en ik gezien willen worden, om wie we zijn.

Zoals wij elkaar spiegelen, spiegelt ook de aarde wat er met ons gaande is. Wij zijn net zoveel natuur als de aarde. Gek genoeg zijn we daar heel ver van verwijderd geraakt.

Deze tijd zie ik als een grote uitnodiging om alle angsten en schaduwkanten aan te kijken. In het licht te zetten. Net zo lang totdat ze één voor één gesmolten zijn.

Daarin hebben we allemaal ons eigen pad te lopen…

Sinds ik hier aan de rand van het bos woon, ruim 3 jaar nu, ben ik veel in het bos te vinden. Ik leer de bomen kennen, hun kracht, hun stilte, hun verdriet, hun wijsheid.

Steeds groter wordt mijn verlangen om het bos ook ’s nachts te mogen ervaren. Alsof ik een belangrijk deel van onze relatie mis. Alsof je partner je elke keer naar huis stuurt als het donker wordt!

En waarom ga ik elke keer braaf naar huis? Omdat er bij elke ingang een bordje staat “na zonsondergang geen toegang”.

De één is bang voor spinnen, de ander is bang voor de dood, en ik, ik ben bang om de regels te overtreden.

Na 3 jaar ben ik dan eindelijk zo ver, dat de behoefte om een nacht in het bos te zijn, groter is geworden dan mijn angst om de regels te overtreden.

Ik weet een mooi plekje in het bos, onder een boom, waar ik graag zou willen liggen. Volle maansnacht klinkt passend had ik bedacht, maar uiteindelijk volg ik mijn intuïtie en ga een dag eerder.

Die dag gaat alle kanten op. Het enige wat vast staat, is dat ik om 20 uur het bos in zal wandelen. Zo sta ik ineens om 19 uur in de badkamer mijn haar te knippen, omdat iets in mij plots vindt dat mijn haar er af moet. Ik leer ook hier steeds meer af, om de waarom vraag te stellen ☺

Ik loop het bos in, en het voelt vertrouwd. Op mijn plek aangekomen, maak ik contact met de boom en alle andere jonge begroeiing om mij heen, en zing een lied.

Ik had ook bedacht, de hele nacht naar de bijna volle maan te kijken. Dat lijkt niet de bedoeling. Vanaf mijn plek is alleen de weerschijn van de maan op de bomen rondom mij te zien.

Het meest intens zijn de uren voor zonsondergang en na zonsopgang.

Zittend naast de boom, maak ik contact met het enorme netwerk van de bomen onder de grond. Hun wortels wereldwijd verbonden. Ik meng de mijne daar doorheen.

Als ik later op mijn rug lig, word ik me zo bewust van de kracht, de wijsheid, de eenvoud en de verbondenheid van het bomenrijk. Ik voel me als n pruttelende vulkaan, met mijn razende gedachtes, oordelen en ideeën, te midden van die zee van rust, geduld en wijsheid. 

Zoals Eckhart Tolle schreef: “Look at a tree, a flower, a plant. Let your awareness rest upon it. How still they are, how deeply rooted in Being. Allow nature to teach you stillness.” Ik kan het niet beter verwoorden, en heb het nooit eerder zo bewust ervaren.

De enorme verbondenheid die ik ervaar van de bomen, zowel boven de grond als onder de grond, geeft extra kracht en inspiratie aan de verbondenheid van ons mensen met elkaar. Hoe ver wij mensen daar vandaan zijn geraakt, wat er mogelijk is, en hoe wij met elkaar kunnen bijdragen dat weer in de wereld terug te brengen.

Alsof het verder een gewone nacht is, val ik rond middernacht in slaap. Thuis.

Rond half 4 word ik wakker van geritsel. Bij het ritselen van bladeren hoor ik geen verschil of het door een vogel of een groter dier wordt gemaakt, en wacht af.  Als het dichterbij komt, maak ik mezelf kenbaar door over mijn slaapzak te wrijven. Dat heeft geen effect. Het geritsel komt dichterbij. In een impuls ga ik rechtop zitten, en ‘het’ begint te blaffen. Ik denk even dat het een hond is, met een héél vroeg baasje. ‘Het’ rent weg en later hoor ik ‘het’ blaffen in de verte. Een burlend hert, besluit ik. Op zoek naar een vrouwtje. Ik was blijkbaar niet de juiste ☺

Ik ga weer liggen en slaap verder tot ver na zonsopgang. Als ik wakker word, ervaar ik mijn gezicht zacht en stralend. Ik voel een rust in mijn hele lijf. Ook in mijn hoofd.

Ik blijf nog een poosje zitten tot de zon hoog staat, zing een lied en pak mijn boel bij elkaar.

Later hoor ik dat het die ochtend rond half 4 volle maan was, en dat reeën als een hond gaan blaffen om anderen te waarschuwen als ze iets opmerkelijks tegenkomen.

Ik realiseer me dat ik die nacht op dat moment zelf vooral bezig was om ‘het’ weg te krijgen, zodat ik verder kon slapen. Mijn territorium afbakenen. Geen moment gedacht om met ‘het’ in gesprek te gaan, zoals ik inmiddels geleerd heb dat ik dat kan. En ook geen moment gedacht om deze gelegenheid aan te grijpen om naar de sterrenhemel te gaan liggen kijken! En dan bleek het ook nog eens wel het tijdstip van de volle maan te zijn… Kennelijk gebeurt alles allemaal van zelf, als ik het bedenken maar los kan laten.

Hoe mooi als ik volgende keer wel met ‘het’ in gesprek kan gaan. Wie weet zullen we dan uiteindelijk samen onder diezelfde boom liggen.

De nieuwe wereld. Hij komt eraan.