De eerste week schoonmaken bij de Thuiszorg heb ik het erg moeilijk. Werken met al die chemische schoonmaakmiddelen, met een to do lijst en de wijzers van de klok, soms in een huis dat doet denken aan de rookcoupé van vroeger (Oh wat was ’t daar altijd gezellig! Last van de rook? Hoezo??? Dat bestond toen nog helemaal niet!).

De tweede week heb ik mijn draai gevonden en heb er helemaal zin in. Met een gouden tip om de rook te ervaren als de frisse berglucht van Zwitserland, ben ik lekker bezig en geniet van mijn nieuwe job en de mensen.

Thuis ga ik nog even door, want het verschil tussen mijn huis en de werkadressen wordt nu wel erg groot.

Op vrijdagmiddag kan ik eindelijk kijken wat ik netto met mijn 2 dagen noeste arbeid heb verdiend. Dat blijkt 66 euro te zijn… Oeps, ik wist dat er belasting van af zou gaan, maar zo veel? Ik bel gelijk het uitzendbureau, met de mededeling dat er iets mis is gegaan. “Anders stop ik natuurlijk direct” voeg ik er lachend aan toe. Ik wacht op haar verlossende “Oja, ik zie het al”, maar dat blijft uit.

Mijn mooie doordachte financiële plan voor komend half jaar stort bij deze weer in elkaar.

En verder: Ik verdien dus 6,50 per uur, met een baan waarin je gemiddeld 5 uur per dag kan werken, omdat je per dag 2 adressen mag doen, en daar krijg je 2 of 3 uur voor, waar je er 25 jaar geleden 3 tot 4 uur over mocht doen. Het is soms aanpoten, dus na 6 uur heb je er echt wel een werkdag opzitten.

Ik ben verbijsterd. Niet wat betreft mijzelf, maar dat dit kan en het besef dat dit dus voor heel veel mensen zo is. Ik raak weer helemaal in de war als ik ook nog eens denk aan al die mensen die een heel veel-voud hiervan verdienen.

Had ik al gezegd dat ik de wereld soms een beetje raar vind?

Denkend aan mijn eigen financiële situatie besluit ik al snel dat het geen zin heeft om me hier weer helemaal in te storten. Ik heb al zoveel tijd en energie gestoken in het zoeken naar een financiële oplossing op korte termijn zonder dat het iets werkbaars heeft opgeleverd…

Laat ik nou gewoon maar doen waar ik goed in ben, en waar mijn hart ligt: wandelen.

Ik vertrek de volgende dag om 11 uur met lunch en water van huis. Ik heb ook een selfie stick bij me, op aanraden van, omdat lezers wel eens een foto van mij bij mijn blog zouden willen zien…zucht… nou, ik blijf voorlopig maar doen waar ik goed in ben ;-).

Na anderhalf uur lopen ruik ik eindelijk weer heerlijke koeienstront.

Waar loop ik eigenlijk heen? En waarvoor?

Tijdens mijn tocht naar Spanje was er altijd een doel in de verte, of een kopje koffie op korte termijn. Vandaag beiden niet. Dit doel-loos lopen brengt me misschien nog meer in het moment. Ik volg de Amstel, met de stroom mee, ondanks dat het water de andere kant op stroomt, en verbaas me over de vele prachtige veldbloemen langs de kant van de weg. Ik kom niet snel vooruit omdat ik overal foto’s van wil maken om het te kunnen delen. Toen ik in Frankrijk liep plukte ik in gedachte hele veldboeketten en stuurde die dan naar vrienden en familie.

Ik geniet van mijn lunch en mijn vrijheid.

Als ik aan het eind van de middag moe word, neem ik het pontje naar de overkant en loop weer terug. Das een beetje een nadeel van ‘het moment’, dat houdt zich niet bezig met al die kilometers die ook weer terug moeten…

Tegen 8en ben ik blij weer thuis te zijn, kapot, een blaar, zere rug, moe, honger en heel gelukkig!

Een probleem is een probleem als je het als een probleem ziet. De hele wandeldag heb ik geen probleem gehad, en als ik thuis ben, bedenk ik dat de huur pas over 3 weken betaald hoeft te worden. Dus ik heb nog steeds geen probleem. Ik heb het volle vertrouwen dat ’t zich oplost…zolang ik maar blijf doen waar mijn hart ligt.

Sinds een paar dagen loop ik weer met een grote grijns op mijn gezicht en vlinders in mijn buik. Ik ben weer verliefd op t leven! Eindelijk kan ik weer genieten van de reizen die ik mocht maken, ipv boos en verdrietig te zijn dat ik weer in Nederland woon.

Ik vond het zo oneerlijk dat ik na zoveel vrijheid weer opgesloten werd…

Als ik dit opschrijf geneer ik me een beetje. Maar ik ben vooral blij.

Blij met mijn huisje op 3-hoog, blij met alle spullen die ik heb weggedaan en alle spullen die ik nog heb, blij met mijn baantje in de thuiszorg en de mensen die ik daar ontmoet, en blij met de rijkdom van al mijn ervaringen en de mogelijkheid die nu te delen met iedereen die het horen wil. Laat ik maar eens aan de slag gaan!

Een half jaar geleden zei mijn spirituele moeder mij dat ik met bomen kan praten. Ik knikte bevestigend, ja, dat weet ik. Want dat weet ik. Maar ja, weten betekent nog niet ‘weten hoe’…

Ik besluit om als eerste contact, te beginnen met het omhelzen van bomen, ze te voelen. Dat vind ik al een hele uitdaging. Ik zie gelijk al een boom voor me, een pachtige oude boom, op een grasveld, een kwartiertje lopen van mijn huis, waar ik wel gezien kan worden, maar toch niet heel erg in het zicht sta. Ik weet het zeker, dat is mijn boom!

Op weg daar naartoe, valt me een andere boom op. Hij staat op een kruispunt met stoplichten, langs een drukke weg. Het valt me op hoe krachtig en mooi hij daar staat, op deze afschuwelijke en vieze plek, waar je als boom toch niet zou willen staan.

Ik krijg een kriebel in mijn buik en iets van een stem die me laat weten dat dit mijn boom is. Vaag gedoe weer allemaal, en ECHT MOOI NIET dat ik deze boom op dit kruispunt ga staan knuffelen!

Ik wuif het weg en loop verder door naar ‘mijn oude wijze boom’ op het grasveld. Ik maak contact en zit lange tijd op zijn wortels tegen de stam geleund. Het is een prachtige boom, zeker. En goed toeven hier. Verder niks. En ik weet…mijn boom staat ergens anders…op een druk kruispunt, prachtig mooi en sterk te staan, ongestoord door de plek waar die eens is geplant.

Bedrukt loop ik naar huis.

Diezelfde week wil een leraar en mijn grote voorbeeld van de shiatsu opleiding een behandeling bij mij afspreken. Dat is wel het engste wat ik mij kan voorstellen! ‘De grote meester’ bij mij op de mat!!! Hoe ga ik dat redden???

Het antwoord komt bijna direct: als ik die boom durf omhelzen, daar op dat kruispunt, als ik me niet schaam om de liefde die ik voel te tonen, als ik net als die boom vol zelfvertrouwen durf rechtop staan ongeacht mijn omgeving en situatie, dan kan ik ook ‘de grote meester’ behandelen.

Een paar weken later is het moment daar en sta ik met borst en buik tegen de boom geleund en voel hoe een enorme balast van me afglijdt en hoe kracht en bemoediging door me heen stromen.

Deze boom is nog steeds mijn grote liefde en spiegel, al heb ik er sindsdien vele bomen bij gekregen. Van deze heb ik een belangrijke les te leren, bij deze boom blijft het spannend om hem te omhelzen, en vaak loop ik alleen maar langs, vecht ik met mezelf en luister ik niet, maar weet dat die geduldig is en begrijpt, dat ie mij goed vind zoals ik ben, en dan heb ik hem toch gehoord.

Er is veel gebeurd afgelopen weken. Ik kan wel zeggen dat er weinig meer bevroren is. De temperatuur buiten werkt ook wel heel erg mee :-).

Ik had elke dag wel een blog kunnen schrijven, maar om dezelfde redenen had ik daar helemaal geen tijd voor.

Ik moet denken aan mijn wandeling naar Spanje. Daar maakte ik bij elke stap vaak ook zoveel mee, alles wat ik zag, voelde, rook, hoorde, leerde… dat ik mezelf soms streng toesprak om even een tijdje door te lopen zonder te stoppen, anders was ik alleen maar aan t schrijven en zou ik geen meter verder komen.

En zo heb ik afgelopen weken flink doorgelopen! De boeken die ik anders geschreven zou hebben…

Als gevolg van mijn situatie en alle reacties daarop, zou ik een boek kunnen schrijven over geld, en wat een intrigerende rol dat in ons leven speelt, waardoor we het er liever toch maar niet over hebben, of we het nou hebben of niet. Het raakt verschillende diepere lagen in ons, wat ons allemaal zo totaal verschillend doet reageren en beslissen. Mijn eigen leerproces als ondernemer, over wat ik, of wat ik aanbied, waard is, maakt het niet gemakkelijker. In de thuiszorg (ja, ik heb een baan!) verdien ik ongeveer 9 euro per uur, en kan maximaal 6 uur op een dag werken. Ben ik, of wat ik aanbied, in de thuiszorg, waarin ik voorzie in basale behoeftes van afhankelijke mensen zoveel minder waard dan wanneer ik een energetische behandeling geef?

Omdat ik de wereld op dit vlak te zot vind, heb ik besloten me daar niet in te verdiepen, maar me te beperken tot datgene wat mij het meeste raakt. Door mijn situatie van geen geld komt er ineens zoveel naar me toe.

Voor mij is het het allermoeilijkste om alles aan te nemen, en dankbaar te zijn zonder dat er in mijn achterhoofd een lijstje ontstaat met wat en wie ik allemaal iets verschuldigd ben…

Te leren dat er meer uit te wisselen is dan geld. Nou ja, dat weet ik dan weer wel, wat mij betreft kan dat geld verdwijnen, maar zolang dat niet het geval is, moet de huur dan weer wel met geld betaald worden..WUAAAH STOP!

Om verder niet te veel energie meer kwijt te zijn aan dit financiële verhaal heb ik besloten voorlopig een lening aan te nemen als aanvulling op mijn inkomsten.

Ja dus, ik heb een baan! 10 uur schoonmaken bij de thuiszorg. Ook die ervaring is na een week al een boek waardig. Soms is het best vermoeiend dat ik in dit leven blijkbaar alles eerst moet ondervinden en zelf uitproberen om achter dingen te komen (wat ik vervolgens allemaal weer op moet schrijven…). Zo ben ik er nu wel achter gekomen dat ik 25 jaar ouder ben dan 25 jaar geleden, en dat de thuiszorg in die tijd voor bijna 50% is gehalveerd, en dat die combinatie het werk heel anders maakt dan in mijn studententijd.

Ik haal eruit wat er uit te halen is: Ik doe nu ‘Zen in de thuiszorg’, zowel bij het schoonmaken zelf als bij het accepteren van zoveel schrijnende gevallen die geen recht op thuiszorg zouden hebben. Het boek laat ik aan een ander over.

Het mooiste boek dat ik afgelopen weken niet heb geschreven gaat over vertrouwen…

Ik heb steeds meer het gevoel dat ik nog niet klaar ben om de deur hier achter me dicht te trekken, en mijn omgeving bevestigde dat afgelopen weken alleen maar: De financiële hulp die ik krijg; het advies, de support en liefde die ik ervaar van zoveel mensen om me heen; bezoek dat ineens heel veel nadruk legt op hoe fijn mijn huis wel is; 3 heel verschillende en bijzondere energetische behandelingen die ik van verschillende kanten aangeboden krijg en die zo perfect getimed en op elkaar afgestemd lijken te zijn, waardoor ik ontdek hoezeer ik nu hier ‘moet’ zijn; mijn spirituele tocht die het voorlopig goed lijkt te doen op nederlandse bodem; en zelfs de temperatuur van 35 graden maakt dat ik geen reden meer heb om weg te gaan!

Ik ben nog steeds aan t opruimen, en hoe meer ik opruim hoe meer ik mijn huis weer ga innemen, en het weer een plek wordt waar dingen kunnen groeien. Waar ik weer kan groeien. En waar ik misschien eens met een goed en dankbaar gevoel de deur achter me dicht zal trekken. Maar die roep om te gaan is nu nog niet.

Ik voel me eindelijk weer op de stroom meevaren, de stroom van de camino, de stroom van het leven. Iemand onderweg beschreef het toen zo treffend, dat als je de camino loopt, dat het is alsof je in een tunnel van licht loopt. Dat kan blijkbaar toch ook weer op Amsterdam-3hoog.