Mijn moeder heeft de diagnose dementie. Papa, zus Barbara en zus Cecilia zijn overleden. broer en ik begeleiden ons moeder in deze nieuwe fase.

Wie ben je, als je nergens meer vandaan komt? Wie ben je, als je je kinderen niet meer weet.

“Moeder bakt pannenkoeken maar het meel is zo duur…”

Na een zomer waarin we ter oriëntatie tehuizen bekijken, en we langzaam een beeld krijgen van wat de mogelijkheden en vooral onmogelijkheden zijn, na een zomer waarin mam blijft zeggen, dat ze nog lang niet weg hoeft, een zomer waarin mam steeds minder naar buiten gaat, een zomer waarin broer en ik steeds vaker langs gaan, is er ineens die dag dat ze zegt, ‘ik wil verhuizen’. Haar besluit staat vast, ‘ik ga naar Gouda’. De eenzaamheid op haar flat maakt haar somber, en het gevoel afhankelijk te zijn van Gabriel en mij vindt ze vervelend.

Het is dan 7 oktober. Pas veel later maak ik de connectie met Cecilia’s sterfdag, diezelfde dag. Cecilia was een belangrijke spil in alle voorgaande verhuizingen en huizen. Zo heeft Cecilia er oa voor gezorgd dat mam na papa’s overlijden in de heerlijke ruime droomflat op de juiste verdieping met schitterend uitzicht kon gaan wonen.

Toen we in Gouda gingen kijken, stonden er 3 appartementen leeg. Een uitzonderlijke situatie. Direct wist mam welk appartement de enige juiste was. Daar zou ze gaan wonen. Na haar beslissing waren de andere appartementen snel weer verhuurd. Geholpen door het universum, waren we precies op het juiste moment voor de juiste woning. Ik kan er niet omheen dat ook nu Cecilia, vanaf de andere kant van de sluier, weer gezorgd heeft voor de beste plek voor mam.

“Moeder bakt pannenkoeken maar het meel is zo duur…”

We moeten een verhuisdatum prikken, en ik kijk in mijn agenda. Elke keer word ik getrokken naar 27 oktober. En elke keer realiseer me dat dat minder dan 2 weken is om de verhuizing te regelen. Dat is niet realistisch. Dat redden we nooit. Maar als ik verder in mijn agenda kijk, voel ik alleen maar nee, nee en nee. Bij vrijdag de 27^e  weer een duidelijk ‘ja’…

Ik geef me eraan over en schrijf een appje aan de familiegroep met de kleinkinderen van oma waarin ik de bewuste dag voorstel. De één na de ander blijkt precies die vrijdag te kunnen, en voor ik het weet, is de dag vastgelegd. 3 van de 4 kleinkinderen zullen aanwezig zijn. Het zijn de kinderen van Ciel. Eén van hen heeft jarenlange ervaring als verhuizer tijdens zijn studententijd, en biedt aan de bus en alles te regelen. Jemig, als een trein die gestart is, en niet meer te stoppen. Alles loopt ineens vanzelf!

Het plan is om oma niks te vertellen. Zij gaat die dag naar de dagbesteding, en zodra ze weg is, kunnen wij aan de slag met inpakken en de rest. Ze weet dat ze binnenkort gaat verhuizen, maar niet wanneer. We hopen dat dit haar het minste stress zal geven, maar ik vind het lastig. Zij voelt natuurlijk ook van alles.

De week voor de verhuizing heeft mam veel last van haar buik en darmen.

Maandag meldt ze zich ziek voor de fysio, en ook de podotherapeut op donderdag moet ik van haar afbellen. Wanneer ik haar na een middagslaapje vertel dat ik de podotherapeut heb afgebeld, kijkt ze blij verrast, als een puber die niet verwacht had haar zin te krijgen. Ze heeft de smaak te pakken, en zegt vervolgens overmoedig: “ja, en als ik geen zin heb om vrijdag naar de Club te gaan, ga ik ook lekker niet!” Ze kijkt me uitdagend aan.

Oeps, dat wordt spannend. Ons hele verhuisplan is hier op gebouwd.

Als ze die middag naar bed gaat, vraag ik me af wat te doen.

Ik bedenk dat ik een zielsgesprek met haar kan proberen nu ze slaapt. Kijken of ze daarvoor open staat. Ik zit op de bank en mediteer mezelf naar het open veld. Ik begin in gedachte tegen haar te praten, vertel haar van ons plan, en dat we denken dat dit het beste is in deze situatie. Dat we dit zorgvuldig en vanuit liefde hebben bedacht. Misschien dat het anders beter had gekund, maar dat dit is waar wij op uitgekomen zijn. Ik vraag haar, of ze ons alsjeblieft wil vertrouwen dat het alleen en alleen vanuit onze goeie intenties is ontstaan.

Ik hoor haar nog een paar vragen stellen die ik beantwoord en dan voelt de energie rustig. Zou ze zich eraan overgeven?

Als ze later uit bed komt, vertelt ze enthousiast dat ze van alles heeft meegemaakt toen ze sliep. “Oja, en ook een heel gesprek gehad, met jou en Gabriel!”.

De lucht lijkt geklaard en ik ben er gerust op, dat ze vrijdag gewoon naar de Club zal gaan.

“Moeder bakt pannenkoeken maar het meel is zo duur…”

Ik heb inmiddels een aardig beeld van wat mam mee wil hebben, en maak daar lijsten van.

De dag van de verhuizing zelf kent wat kleine tegenvallers, maar met elkaar loopt alles geweldig. Er zijn zelfs foto’s gemaakt van haar lievelingskast met al haar dierbare foto’s en snuisterijen, welke uiteindelijk in de nieuwe woning aan de hand van deze foto’s weer precies zo ingericht wordt.

Aan het eind van de dag, als Gabriel met haar in Gouda aankomt, is haar nieuwe appartement zo goed als klaar, en net zo gezellig als de woning die ze die ochtend in Rotterdam achter zich heeft gelaten.

Wauw, zo dankbaar ben ik. En zo onder de indruk, hoe een onmogelijke klus met zoveel liefde en enthousiasme geklaard is. Vertrouwen en vertrouwen. Intenties zetten en luisteren. Niet invullen, niet controleren, maar de trein vanzelf laten rijden. Het universum weet het echt beter en mooier dan ik zelf bedenken kan.

“Moeder bakt pannenkoeken maar het meel is zo duur…”

Mam settelt zich wonderbaarlijk snel, alleen blijft ze last van haar buik en darmen houden, wat haar enorm beperkt.

Een week na de verhuizing ga ik zelf voor een healing naar Henriëtte, healer en wisdomkeeper, een bijzondere vrouw van wie ik al jaren veel mag leren. Ik noem haar ook wel mijn spiritueel moeder. Mijn mama heeft dat nooit vreemd gevonden, terwijl ik nog wel eens bang was, dat ze zich gepasseerd zou voelen. Maar ja, moeders begrijpen elkaar, respecteren ieders waarde 🙂

Tijdens de healing komt zowel bij mij als bij Henriëtte de buikklacht van mijn moeder langs. Na afloop biedt Henriëtte aan, om mama een afstandshealing te geven. Dat kan niet zonder toestemming, dus met dat aanbod bel ik de volgende dag naar mijn moeder. Als of ze erop had zitten wachten. Als of het de normaalste zaak van de wereld is, wat het voor de meeste mensen nog helemaal niet is, en zeker niet voor mijn moeder: “Nou graag!”  

Zondag ben ik bij haar en ben benieuwd of ze zich het aanbod nog kan herinneren. Weer is het voor haar allemaal bekend en vanzelfsprekend, en gaat ze op de afgesproken tijd op bed liggen.

Ik op een stoel, begin met mediteren en stem me af op het veld. Al snel krijg ik mijn bekende schokjes waarmee ik overtollige energie afvoer. Mam hoor ik zacht snurken, en in mijn buik gebeurt van alles.

Na een klein half uur, voelt mijn buik warm en vol, en hoor ik bij mam iets van een ontlading. Daarna komt ze ineens omhoog, kijkt of ze iemand ziet, zegt “nee, ze kunnen me zo niet zien” en gaat weer liggen. Dan zegt ze met heldere stem “ik ben een jonge vrouw van 83”. Het is even stil en dan “een jonge vrouw van 87”.

Vervolgens krijg ik bericht van Henriette, de healing is voorbij, en op datzelfde moment komt er ook iemand van de verzorging binnen om ons voor de lunch uit te nodigen. Het is even veel tegelijk. Of ze mijn moeder had wakker gemaakt, vraagt ze bezorgd. “Nee hoor, ik heb niet geslapen”, verzekert mijn moeder haar. We landen allebei weer in de realiteit van de dag en krijgen gezellig de lunch in haar appartement geserveerd.

Als ik haar de volgende dag bel, en vraag hoe het met haar buik gaat, is haar reactie: “Wel goed hoor.” Na een korte pauze, “Ach, ik besteed er maar geen aandacht aan, dan heb ik nergens last van. “ 🙂

“Moeder bakt pannenkoeken maar het meel is zo duur… hoe gaat het ook al weer verder?”

“Tingelingelinge pannekoek, stroop met rozijnen, tingelingelinge pannekoek, kom op bezoek.”

“Oja! “, zegt ze lachend