Verward ben ik. Na 2 jaar bedolven onder berichtgeving van een virus, met weinig ruimte voor andere onderwerpen, worden we van de 1 op de andere dag bedolven onder berichten van oorlog in Oekraïne. Verward ben ik, door de plotselinge overgang, en verbaasd dat al die tijd andere oorlogen in de wereld vergeten lijken. Oorlogen die al jaren voortduren en vele slachtoffers kennen. Mijn eigen aandacht gaat automatisch naar de vele hongersnoden met dagelijks zoveel slachtoffers dat ik het niet eens kan bevatten.

Wat mij uit verwarring haalt is mijn overtuiging dat de buitenwereld een spiegel is van mijn binnenwereld. Het virus reflecteerde wat in mij om aandacht vroeg. De oorlog buiten, laat mijn oorlog binnen zien. Als ik jou ontmoet, ontmoet ik mijzelf.

Voor mijn binnenwereld bid ik. Mag het ter heling van de hele wereld zijn, met al zijn levende zielen, zichtbaar en onzichtbaar.

Ik bid

Ik bid voor de mensen

Mensen van overal

Mensen die gekwetst zijn

En de mensen die kwetsen

Mensen die huilen, om het verdriet van de wereld

Ik bid voor mensen die pijn doen

Omdat er mensen zijn die pijn hebben

Voor mensen die honger hebben

En voor mensen die genoeg hebben

Ik bid voor de kinderen

Ik bid voor de ouders

Ik bid voor de strijd tussen mensen

Ik bid voor de strijd binnen mensen

Ik bid voor ieders oordeel

Ik bid voor elke beschuldiging, elke vingerwijzing

Ik bid voor gemis

Ik bid voor leegte

Ik bid voor de spiegel tegenover mij

De reflectie van de buitenwereld in mij

Dat ik mijn kwetsen mag verzachten

Mijn eigen verdriet kan troosten

Mijn pijn mag helen

Dat mijn honger gestild mag worden

Dat ik leer zien in overvloed

Dat het kind in mij

Door mijn ouder gekoesterd wordt

Dat de strijd in mij mag oplossen

Mijn oordelen verdampen

Dat ik mijzelf mag vrijspreken van schuld

Dat mijn vingers mijn ogen strelen

En ik jou niet meer mis

Omdat ik mezelf heb gezien

Dat ik de leegte kan omarmen

Omdat we allemaal zien.